offline
- apostata
- Ugledni građanin
- Pridružio: 13 Jan 2012
- Poruke: 403
|
- 14Ovo se svidja korisnicima: dobri covek, Bane san, Georgius, Mercury, vathra, Mlav, vladetije, danijell, voja64, amaterSRB, Joja, theNedjeljko, amir3045, miodrag
Registruj se da bi pohvalio/la poruku!
Tebi Cufo treba jedno doooobro apdejtovanje!
Sve ovo što pišeš ("opšte tvrdnje" i "prevladajuće slaganje") je mix priča iz Hruščevljevog doba, epohe Hladnog rata i vremena perestrojke.
Kažeš npr. "kako drugačije objasniti da strana koja ima svega toliko puta više ima toliko više gubitaka". Koliko "toliko puta više"?
Ako gledamo samo vojne gubitke (nepovratne naravno) onda je odnos nešto iznad 1,5:1, jer računamo i švapske saveznike i oni su se i borili i ginuli.
A ako odbijemo one koji su se i tamo i vamo vratili iz zarobljeništva onda je odnos 2,01:1 .., ebga krvavi boljševici nisu toliko umlaćivali zarobljenike.
Naravno moguće su greške, ali ne bih ja odmah gro njih automatski stavljao na stranu Sovjeta. Njemačka statistika smrti daleko od toga da je bila savršena, kao što se to misli, a nakon 1. januara '45. praktički ona se raspala.
Pa tako u najčuvenijoj knizi o Vermahtu, koju je napisao načelnik organizacionog odjela generalštaba general-major Miler-Hildebrand, stoji da su nepovratni gubici Njemačke od 1.1 '45. do 30.4.'45. 1.277.000 (taj podatak sam i ja gore koristio), međutim to je u koliziji sa brojnim stanjem Vermahta na 1.5.'45, a on je 7.590.000.
U koliziji je zato što je nakon 9.5. '45. brojno stanje kapitulirane njemačke vojske iznosilo 4.100.000, a u bolnicama je još ležalo 700.000 ranjenih i bolesnih i oficira i vojnika.
Kada se taj broj 4.8000.000 odbije od brojnog stanja (7.590.000), tada bespovratni gubici za taj period iznose 2.790.000, a ne 1.277.000, kao što to kaže Miler-Hildebrand.
Da bi tu koliziju anulirao Miler-Gildebrand gore pomenuti podatak o brojnosti (a koji potiče od njegovog odjela) proglašava netačnim. (sic!)
Tako da kod Švaba ima jako mnogo problema. Oni npr. u vojne žrtve nisu računali ni pripadnike Volkšturma, ni organizacije Tot, ni na kraju rata naoruanog Hitlerjugenda.
Takođe kod Njemaca se ne nalaze podaci o strancima koji su se borili na njihovoj strani. U okviru Vermahta borilo se 8 nenjemačkih divizija, a pod oznakom SS-a 26 divizija.
Na 1.6.'44. brojno stanje tih formacija iznosilo je 486.000 vojnika, od kojih je 333.000 tada ratovalo protiv Sovjeta.
Poseban problem su žrtve među kolaboracionistima iz redova sovjetskih građana. Svi oni se računaju zavisno od uloge (legionari npr, "policaji", HIVI) kao sovjetske vojne ili civilne žrtve.
Sličan slučaj je npr. sa Moldovanima, koji su mobilisani u rumunsku armiju, poginuli kao rumunski vojnici, a tačunaju se kao sovjetske vojne žrtve, a isto je i sa ukrajinskim Mađarima.
Onda ono tvoje "praktično neiscrpan izvor ljudstva" to je izvinićeš smiješno. SSSR je imao '41. 196 mil. stanovnika, a Njemačka sa prisajedinjenim teritorijama (Austrija, Sudetska oblast, Protektorat Češka i Moravska, Pomeranija i Poznanjski kraj i Alzas i Lotaringija) oko 115 miliona.
No SSSR je izgubio na okupiranim teritorijama više od 70 miliona stanovnika, a na novembar '42. taj broj se povećao na 80 miliona. Istina sa tih teritorija evakuisano je negdje oko 15 miliona ljudi, ali to ne mijenja činjenicu da je sa takvim potencijalom ugušiti agresora ljudskim mesom prosto nemoguće.
A ako tome dodamo ljudske resurse Rumunije, Mađarske i Finske onda cijela situacija postaje još zanimljivija.
Na 22. juna resurs muškog stanovništva SSSR-a rođenog 1891-1927 iznosio je oko 57 miliona ljudi. Od toga treba izbaciti konstantu od 5% nesposobnih za vojsku, što je negdje oko 2,8 miliona. Zatim nekih 20% specijalista svih oblasti, što je negdje oko 11 miliona, takođe treba odbiti 4,5 do 5 miliona muškaraca sa okupiranih teritorija otjeranih u Njemačku i negdje oko milion kolaboracionista.
Broj koji ostaje je 37 i kusur miliona, a u RKKA od 1941 do 1945 pozvano je (računajući i postojeći sastav na 22. juni) 34.476.700 (od čega je 3.614.000 otpravljeno u industriju) što znaći da je baš u armiju otišlo oko 31 milion.
Na drugoj strani kod Švaba (Vermaht, SS, volkšturm, Vermaht i SS strani dobrovoljci, pomoćne formacije /TOT, Šperov transportni korpus, NS automobilski korpus, Imperijska radna služba/, HIVI, Hitlerjugend) negdje oko 31 milion (od kojih je oko 2 miliona demobilizovano i raspoređeno u industriju), što znaći da ostaje oko 29 miliona, od čega je na Istočnom frontu služilo 23 miliona.
Odnos je 1,34:1, ali ako dodamo tome Rumune (mobilisano oko 1,7 mil.), Mađare (mob. 1,2 mil.), Fince (mob. 0,4 mil.) i 200 hiljada Slovačkih, Španskih, Italijanskih, Hrvatskih ... vojnika, broj onih koji su ratovali protiv RKKA povećava se na 26,5 miliona i tada imamo odnos 1,16.
Tako da Cufo sve su to mitovi i legende - ono o pobijenim najsposobnijim generalima, 1 pušci na tri vojnika i 3-4 metka po pušci, o Žukovu koji šalje vojsku na minska polja (pročitaj uspomene Patona War as I Knew It, pa vidi sa kakvim oduševljenjem o tom metodu piše general vojske koja je čuvala svoje ljude) i trošiti vrijeme na to je apsurdno (na Krstarici možda i nije, ali ovde sigurno jeste).
No ono što je fascinantno je to da se ljudi na to još 'fataju iako je objavljena masa istraživačkih radova koja te stvari rastura u prah i pepeo i koja mnoge objašnjava.
Ono npr. tvoje o 25 hiljada tenkova.
SSSR je proizveo do juna '41. više od 33 hiljade tenkova (računajući i 3300 tanketa), u armiju je do juna '41. primljeno nešto više od 32 hiljade (broj je problematičan zbog novih T-34, KV-1 i KV-2).
Jedan broj je uništen u sukobima, rashodovan ili upotrebljen za druge svrhe, tako da je 22. juna RKKA imala oko 25 hiljada tenkova, u zapadnim okruzima bilo je oko 10 hiljada tenkova, a u ostalim glavnim evropskim okruzima bilo je još negdje oko 800 tenkova (ova tri broja su opet problematična zbog novih T-34, KV-1 i KV-2).
Od onih 25 hiljada tenkova 83% su bili laki tenkovi, 9% tankete, 6% srednji tenkovi i 2% teški tenkovi (u zapadnim okruzima taj odnos je 74%, 10%, 10% i 6%). Svi tenkovi osim T-34, KV-1 i KV-2 imali su laku oklopnu zaštitu, koja nije pružala odbranu od njemačkih Pak-ova 35/36 i 38 i njihovih pancirnih granata, a o podkalibarnim da ne govorim (one su uništavale i T-34).
Po Krivošejevu (koji daje manji broj tenkova T-26, BT-7, T-34, KV-1 i KV-2 od onoga što ja uspio naći) na 22. juni nešto ispod 30% tenkova je trebalo kapitalni remont, a nešto više od 40% srednji remont (prvi je značio odvlačenje tenka u zavod, a drugi popravak van mjesta lokacije u radionicama vojnih okruga), što drugim riječima znači da je RKKA imala spremnih za rat negdje oko 4000 tenkova.
I tu nije kraj priče, tek sad dolaze najzanimljivije stvari, ali o tome brate drugi put.
p.s. I bjeloruski front u cijeloj '45. (str. operacija Visla-Odra, Istočno-Pomeranska str. operacija i Berlinska str. operacija) imala je 106 hiljada mrtvih, a u bici za Zelovske visove poginulo je po Isajevu (ako se dobro sjećam) oko 5000 vojnika.
|
