offline
- apostata
- Ugledni građanin
- Pridružio: 13 Jan 2012
- Poruke: 404
|
Markoni29 ::apostata
Није ми јасно шта си очекивао? Да људи буду отворени у разговору са тобом а живели су у држави у којој је за путовање унутар СССР-а била потребна дозвола а путовање у иностранство мисаона именица? Ја нисам био у Русији(нажалост) али мој стриц јесте. Радио је годинама у СССР-у и пропутовао га уздуж и попреко. И он је имао много искуства саљ људима и видео је на делу какво је то друштво било. Колики је то био страх у људима.
Ево Сиријус се бави филмом ако се не варам. Нека каже како је од тог система прошао Тарковски, по мени највећи редитељ у историји филма.
Али ок. На форуму смо, ту смо да разменимо мишљења.
Markoni ja ti pričam o ljudima sa kojima sam razgovarao 90-tih, kada je bilo i moderno i poželjno da sereš po SSSR-u iz sve snage i osim toga, kao tvoj stric ja sam u to vrijeme mnogo putovao kao trgovački putnik po cijelom nekadašnjem prostoru SSSR-a (nisam bio samo u baltičkim republikama, Moldaviji i Tadžekistanu).
Bio sam npr. u Handigi nekih 250 km od Ojmakona.
Prvi put sam u SSSR-u bio '85, sa starim i to kod jednog profesora Saobraćajnog fakulteta (to je bila uzvratna posjeta, jer je on u SA bio kod nas1972. i 1981.). Nikakvog straha ja nisam vidio kod tog Jevreja i njegove žene kada su spokojno i naglas pričali viceve o nedavno upokojenim gensecima.
Ja ne kažem da straha nije bilo, ali straha ima uvijek i svugdje.
Ove godine mi je iz USA bio u gostima prijatelj. Prva dva dana on je kada bi pričao o tamošnjem sveopštem i sveprisutnom 'nasilju' LGBT populacije snižavao glas. Onda se oslobodio, da bi se pred kraj opet počeo plašiti, ali ovoga puta da će se zaboraviti i da će nešto lupnuti kada se vrati i zbog toga momentalno izgubiti posao.
I ne znam ko ti je to rekao za dozvole, ali to nije tačno - nikakvih prepreka nije bilo da bilo koji sovjetski građanin putuje po SSSR-u.
Prije nekih godinu dana objavio sam na jednom drugom mjestu blog gdje sam i usput ispričao priču o jednom čovjeku, on se zvao Kuzma Rodionovič. Njegova priča je mene, tada mladog liberala, prosto šokirala i poslije nje je počela moja postepena i totalna apostazija.
Sve u svemu Kuzma Rodionovič je jedan od onih koji su najviše uticali na mene.
(evo odlomka iz tog bloga, pa ako ti se da pročitaj ... i naravno neka pročita ko god hoće i ko ima vremena)
Citat:Kada sam '93. pozvan na svadbu, pošto sam tada živio u Novorosijsku, Rita i Senja su me smjestili kod djeda (baka je već bila umrla). Do vrata djedovog stana dopratio me Senja i prije nego što je pozvonio pogledao me i rekao:"Mogu se opkaditi u šta hoćeš da će te stari oduševiti!"
I bio je u pravu. Kod "starog" sam proveo otprilike nekih 6 dana i 5 noći.
Nije stvar samo u tome da se radi o jednom od pet najinteresantnijih ljudi sa kojima sam imao prilike da razgovaram, u pitanju je nešto drugo - Kuzma Rodionovič je jedan od onih i koji su strahovito uticali na mene.
Rođen je 1911, a 1919. postaće siroće. Do 1922. luta po centralnoj Rusiji, da bi pred kraj te godine bio zadržan zbog krađe. Smještaju ga prvo u dom, zatim u dječju komunu. Takvih kao on u tada je u Sovjetskoj Rusiji bilo oko 6 miliona.
Kuzmina sreća je bilo to što je nova vlast ovaj stravični broj shvatila kao jedan od prioritetnih problema i što je u njegovo rješavanje uložila gigantske napore i kolosalna sredstva.
I rješila ga je (a kako i ne bi, kada su komisiju nadležnu za stvaranje akcionog plana činili Lenjin, Lunačarski i Dzeržinski ), do 1926. taj broj je sveden na 250 hiljada.
Milioni djece bukvalno su iščupani sa dna i spašeni. Kuzma je bio jedan od njih.
U osnovnu školu po ubrzanom programu krenuo je 1923. Sa 16 godina upisao je srednju stručnu, da bi 1931. kao odličan učenik bio primljen u čuveni Baumanov institut, gdje u roku završava za mašinskog inženjera. Na jesen '35. počinje raditi u voronješkom Dizelnom zavodu, koji ga početkom '36. šalje na magistarski studij opet u Moskvu i opet u Baumanku.
U februaru te godine uhapšen je kao trockista.
I sam kaže da je optužba bila tačna i da je tada stvarno i bio trockista. Osuđen je u maju za kršenje čuvenog člana 58. st.1 /КРТД (kontrarevolucionarna trockistička djelatnost) i st.10/КРТА (kontrarevolucionarna trockistička agitacija). Dobio je 5 godina.
Šalju ga u Vladimirski zatvor za političke zatvorenike. No u njemu nije dugo bio, jer je u septembru te godine smjenjen Jagoda, a novi narkom NKVD-a Ježov sprovodi inspekciju zatvora za političke zatvorenike i odlučuje da prekine sa sanatorijumsko-odmarališninim uslovima služenja kazni političkih zatvorenika (a da su otprilike takvi i bili potvrdio je i Kuzma Rodionovič, tome je uostalom i posvećen jedan dio u kasnijoj optužnici protiv Jagode).
Ježov ukida zatvore za političke zatvorenike i oni se razmještaju po logorima.
Kuzma Rodionovič je premješten u KARLAG (Karagandinski ITL) u Kzahstanu. Radilo se o jednom od najvećih logora u sistemu GULAG-a. U logoru je bilo političkih zatvorenika, ali za čudo mali broj od njih su bili trockisti.
Kuzma se u početku ponašao kao svi trockisti tada po logorima - odbijao je da radi, potpisivao peticije i žalbe i upravi logora i u Moskvu, štrajkovao glađu i tome slično. No uskoro je počeo stupati u konflikte i prepirke sa svojim trockistima, da bi na kraju nakon jedne žestoke diskusije izdvojio se iz trockističkog tabora i sutradan prihvatio da radi.
Kao inžinjer napredovao je brzo i dogurao je do prvog zamjenika glavnog inženjera službe mehanizacije poljoprivrednog odjela KARLAG-a. U toku narednih dvije godine nakupio je toliko dana previšene norme (2 dana vrijede kao tri) i tzv. udarnih dana (dva dana vrijede kao četiri) da je početkom '40. trebao biti prijevremeno oslobođen.
No polovinom '39. ta praksa je ukinuta i njemu daju umjesto toga privremeno anuliranje kazne. Odnosno nastavak rada u KARLAG-u do isteka kazne, ali sada u statusu i sa pravima slobodnog čovjeka. Država mu obezbjeđuje smještaj i biće oslobođen svih davanja u vezi sa njim i svih državnih naloga, a ako ima porodicu država će platiti sve troškove preseljenja porodice, dati adekvatni smještaj, zaposliti suprugu i anulirati sva eventualna dugovanja porodice u dotadašnjem mjestu življenja.
U slučaju da odluči ostati i poslije završetka kaznenog roka država mu daje stan u lično vlasništvo, a takođe dobija kredit na deset godina i desetogodišnje oslobađanje od plačanja svih komunalnih i državnih naloga.
Kuzma naravno pristaje. Krajem '40 se ženi, a otprilike kada mu je istekla kazna dobija i sina. Odlučuje da ostane. Prelazi u Alma-Atu, zapošljava se u tamošnji kombinat za preradu mesa i konzerviranje. S početkom rata prijavljuje se u vojni odsjek, no biva odbijen uz obrazloženje da je neophodan ovde. Pokušava opet u avgustu i opet ga odbijaju pod istim obrazloženjem.
Traži audijenciju kod Prvog sekretar CK Kazahstana Skvorcova, ovaj ga nakon izvjesnog vremena prima i objašnjava mu da će uskoro u Kazahstan doći zavodi evakuisani sa zapada. Te zavode treba što prije staviti u pogon, a to je upravo posao gdje je on i te kako potreban. Kada to bude završeno on može ići na front.
Na front je pušten tek '44. u međuvremenu prije svake odbijenice dolazila bi mu prvo medalja ili orden, među njima i Orden Lenjina i Orden rada sa crvenom zastavom.
Poslan je u u činu poručnika inženjerije u 7. gardijsku armiju, kojom je tada komandovao heroj Staljingrada general-pukovnik Mihail Stepanovič Šumilov i koja tu je ratovala u sastavu 2. Ukrajinskog fronta. Prvi put je barut omirisao u Jaši-Kišnjevskoj operaciji .
Učestvuje između ostalog u Budimpeštanskoj operaciji i za uspješno forsiranje Tise kod Solnoka dobija Orden Crvene zvijezde. Ratni put nastavlja u Bratislavsko-Brnskoj operaciji (tada je već bio prekomandovan u 6. gardijsku tenkovsku armiju) i otprilike negdje tamo gdje se odigrala bitka kod Austerlica biva ranjen u nogu.
U toku oporavka u bolnici u Pragu uručen mu je Orden Slave III stepena.
Uskoro će biti evakuisan u SSSR i nakon rehabilitacije negdje u septembru vraća se u Kazahstan.
Počinje raditi '46. u Almaatinskom zavodu teške mašinogradnje, početkom 50-tih postaje direktor odjela za održavanje. Redaju se nagrade, priznanje i medalje.
1956. predložen je za orden Heroja socijalističkog rada, ali je njegova kandidatura otklonjena nakon što je negativno komentarisao Tajni referat Hrušćova. Ista godine gubi položaj direktora i premješten je u republičko ministarstvo transporta.
Dvije godine nakon smjene Hrušćova vraća se na stari položaj u Almaaatinski zavod. Orden Heroja socijalističkog rada nije dobio, ali je zato dobio Orden Oktobarske revolucije i Orden Radne slave II i III stepena. Dobio bi i I stepena da nije '78. otišao u penziju. A otišao je u prvom redu zbog toga što se nikako nije mogao smiriti sa tim što mu je sin, inače major GRU, poginuo godinu dan prije u Angoli, gdje je službovao u statusu savjetnika i instruktora.
|
