Neko gledao ovo vojno - političko ostvarenje. Po knjizi nesputanog Grejema Grina iz engleske fair play škole. Zanimljivo da je film imao dva izdanja, jedno 1958 i drugo 2002. Zemlja je Vijetnam, odnosno Francuska Indokina, mjesto dešavanja dobri stari Sajgon, godina 1952. Glavni akter je engleski reporter Tomas Fauler koji uredno i bez nepotrebnih strasti prenosi dešavanja iz zemlje svome uredništvu u Londonu istovremeno krepeći se u kolonijalnom Sajgonu strasnom klimom, mošusnim zrakom te lulama opijuma koje mu sprema njegova lotusna azijatska družbenica Fuong.
Mali raj u središtu velikog pakla počinje da se mijenja kada u grad dolazi Alden Pajl - mlad kao rosa, obrazovan, iskren, saosjećajan sa zemljom u koju je došao da humanitarnim radom pomogne dnu društvene ljestvice tako suprotan olinjaloj kopiladi iz "Kontinentala" koja radi za CIA, američke medije, koga li već - Tihi Amerikanac.
Alden Pajl nalazi društvo u Tomasu Fauleru kao iskrenom slušaocu te iskusnom sagovorniku. Pajlovo znanje o Vijetnamu potiče iz globtroterske knjige nekog američkog profana koje Pajl u razgovoru sa Tomasom želi da nadopuni. Sve u cilju humanitarnog rada u zemlji pogođenoj ratom koji se vodi između kolonijalnih Francuza i komunističkog Vijetmina.
No humanitarni rad postaje sve manje humanitaran u trenutku kada se pred Tomasom sam Pajl dovodi u vezu sa američkim projektom stvaranja takozvane "treće strane" - generala Tea i njegove "vojske".
Prelomna tačka je Tomasovo prisustvo terorističkom napadu automobilom - bombom i posljedicama koje će iz toga izaći uz činjenicu da je napad izveden eksplozivom proizvedenim od (izmišljene) supstance "diolakton" uvezene od strane Pajla za izradu okvira za naočare te ambicije da se napadom kao i prethodnim masakrom jednog selana Sjeveru ciljaju aktuelne vlasti i komunisti. Čak i na samom mjestu terorističkog akta sam Pajl naredbama na vijetnamskom uklanja policajce i uvodi fotografe radi dalje eksplotacije krvavog čina.
Uz zgražavanje nad "humanitarnim radom" Oldena Pajla te činjenicu da mu otima i Fuong, Tomas prihvata ponudu svoga sekretara lokalnog Vijetnamca za zajedničku fizičku eliminaciju Pajla. Jer sekretar, lokalni Vijetnamac kao i svi ostali je komunista.
I konačno slijedi vrlo zanimljivo odrađena eliminacija Pajla u luci namamljenog od strane Tomasa. Pajl završava kao još jedan leš.
Film je svojim prisustvom obogatio umorni no i dalje profesionalni inspektor Vigo kolonijalnog Suretea koga glumi Rade Šerbedžije. Čuo sam da je nažalost rola Radeta Šerbedžije namjerno skraćena jer je isti svojom glumom oduvao ostatak ekipe što je definitivno "delaborisalo" film.
Film je zanimljiv sa pozicije svih tih Tihih Amerikanaca koji špartaju kuglom zemaljskom svojim dječačkim facama, vrlo površnim znanjima + uzvišenim ciljevima koji ih tjeraju na miješanje u unutrašnje stvari svih tih zemalja gdje su se već miješali, praveći "scenario" mnogo krvavijim i mnogo dugotrajnije krvavijim nego što bi inače bio. Tu je i prikaz same strukture američkog prisustva u nekoj zemlji od ambasade, medija, CIA, humanitaraca prije svega materijalno nabudženih do lokalnog saveznika koga su sami napravili i koji je krvoločniji, narcisoidniji i vlastoljubiviji od svih drugih uključenih u sukob.
Ekipa nije holivudska, pa svi ti Majkl Kejnovi i Rade Šerbedžije daju šmek filmu već dobrano ošmekanom samim tim Orjentom. Scenografija je odlična kao i rekviziti. Ima MAT 49, FM 24/29, oni francuski noničasti šlemovi, Sitroeni Avant, stražarske kule sa Tompsonima gdje je Pajl jednom prilikom i spasio Tomasa.
U verziji iz 1958 pak nije prikazan originalni kraj književnog djela, scenario je pisan sa inputima agenta CIA Edvarda Lensdejla u Holivudu koji se još oporavljao od crnih lista proisteklih iz vremena lova na (komunističke) vještice. Sam Grin je bio bijesan jer je smatrao da je njegova anti ratna poruka isječena iz filma uz izbjegavanje istog kao propagandnog filma za Ameriku. Takođe u verziji iz 1958 nema post scriptum o daljem uvlačenju te povlačenju Amerikanaca iz čitave priče čime se završava verzija iz 2002.
kljift ::
Puno hvala na preporuci, među tim mid-budget, polu-zaboravljenim filmovima sedamdesetih i osamdesetih definitivno ima kvaliteta za probrati, poput Salvadora,
Vode i Srebrnih medveda.
Nisam siguran je li pominjan, a vrijedi ga pomenuti. Zemlja i sloboda ili Za zemlju i slobodu kako su ga kod nas prevodili. Film je vojne tematike ii još bolje vojno političke tematike ili još volje vojno ideološke tematike. Nema masivki ali ima boraca sa imenom i prezimenom. Film je sniman 1995 i ja ga vidim kao omaž desetinama hiljada dobrovoljaca internacionalnih brigada u Španskom građanskom ratu. Film je snimljen nekih 5 godina posle pada Istočnog bloka u sred epohe gubljenja ljevičarskih ideja i kakav god da je Blok i kakva god da je bila Ideja nedostatak "crvene prijetnje" valjda je omogućio da se snimi film u pozitivno nadahnutom tonu.
Film je engleske produkcije, brz, direktan, nenašminkan, sa ljudskim figurama glumaca koji glume realne stvari u realnom životu tako da stvara osjećaj da se radnja filma dešava u dnevnoj sobi gledaoca.
Film počinje "upadom" ekipe Hitne pomoći u jednu običnu stambenu zgradu na pružanju hitne medicinske pomoći umirućoj starini Dejvidu Karu.
Starac umire u kolima HMP, a njegova unuka u njegovom stanu pronalazi kofer sa starim pismima, isječcima iz novina i dokumentima koje je Dejvid kako će se vidjeti u filmu i proživio. Dok prsti unuke prelaze preko starih pisama i naslova iz novina, fleš bekom se vrijeme vraća šezdesetak godina unazad kada Dejvid Ker počinje svoju odiseju.
Osim samog Španskog građanskog rata film dotiče vrijeme tridesetih godina 20. vijeka kada je Evropa obilovala sa mladim ljudima visokih moralnih, društvenih i ideoloških načela te otvorenog uma nepokolebljivih u plemenitim idejama. Većina njih je i nezaposlena pritisnuta socijalnim, etničkim i etičkim podjelama.
Na jednom propagandnom filmskom matineu španskih Republikanaca u Mančesteru, Dejvid odlučuje da ode u Španiju i priključi se Republikancima. Prelazi špansku granicu u Kataloniji i slučajno se priključuje Miliciji POUMa oružanom krilu Partido Obrero de Unificación Marxista. Treba reći da se radnja dešava na Aragonskom frontu i Kataloniji, jedinstvenom prostoru, uz Baskiju jednom od prvih koji je doživio industrijski razvoj specifičan i po razvoju društvenih odnosa unutar fabrika gdje su često radile po tri generacije te fabričkih kvartova sa političkom, društvenom pa i mediteranskom mikroklimom. Ovo pišem iz razloga što i mi ovdje imamo iskustava iz stvaranja i djelovanja raznoraznih stranačkih paravojski ali nemojte to miješati, u anarhističkoj i veoma crvenoj Kataloniji sa Barselonom na čelu kao i širom Španije dva miliona bezemljaša tražilo je zemlju uzurpiranu od feudalaca i Katoličke crkve, radnici pravo na nešto više od gole nadnice, žene malo više emancipacije. Njima nije trebao drug Jovica niti šaner živopisnog nadimka za stavljanje pod zastavu ispod koje su se prvenstveno i nepokolebljivo borili za ideologiju za šta Milicija i služi.
U Miliciji na aragonskom frontu Dejvid sa ostalim ratnim drugovima milicijskog ili nama bliže partizanskog izgleda, lične forme i ponašanja drži liniju u rovovima. Radnja u rovovima i na položajima prikazana je realno, a ubrzo slijedi akcija kad Milicija kreće u napad na selo u rukama Frankista. Uspijevaju da zauzmu selo i tu film obuhvata nama opet poznatu temu o karakteru građanskog rata kao rata u kome se svi poznaju. U samom selu na udaru su sada frankisti od strane seljana kojima su članovi porodice u Milicijama. Katoličkog popa izvlače iz crkve i pošto utvrđuju da je pucao, a i cinkario revolucionare - strijeljaju ga. U samom selu održava se veoma živ i nesputan sastanak/debata seljana koji glasaju o formiranju kolektiva kontra privatnog vlasništva. Ovo sastančenje može da djeluje suprotno onome što smo navikli da gledamo u klasičnim ratnim filmovima, ali ovaj film "vode" Milicije, a ideološka borba mora da prikaže i konačan cilj.
Sada smo već na dijelu filma gdje se broj "gospodara rata" rapidno smanjuje. Republiku podržavaju jedino SSSR i Meksiko, Zapad odbija da joj proda oružje. Na strani Frankista su Hitler i Musolini. Republika donosi ukaz o uvođenju u strukture zvanične Armije svih antifašističkih jedinica. Ovo predstavlja udar na sve revolucionarne i svakako anarhističke duše ljevičarskih Milicija. Ubrzo se postavlja, opet i nama omiljeno pitanje, ko je revolucionarofil, a ko staljinofil, je li Katalonija zemlja slobodnih radnika i seljaka ili ruska gubernija. Je li bolja disciplinovana Armija sa strukom i oružjem ili neobavezna milicijska forma sa malo oružja i odlukama donesenim javnim glasanjem. Tokom glasanja o svemu tome Dejvid se izjašnjava za Miliciju.
Tokom obuke Dejvid će doživjeti nezgodu prilikom eksplozije repetirke tokom opaljenja. Odlazi u Barselonu gdje se posle bolničkog liječenja iz negodovanje drugarice milicionerke priključuje provladinim Internacionalnim brigadama. U samoj Barseloni i Brigadama narativno opisuje sada već neprijateljstva između Milicija i Vladinih republikanskih snaga, tamnice i mučionice za anarhiste i članove Milicija, egzekucije antifašista od strane "drugova". Prelomna tačka za Dejvida nastaje tokom jednog puškaranja u jednoj od ulica Barselone kada se sa druge strane fronta javlja dobrovoljac, Englez, takođe iz Mančestera koji ubrzo gine od bombe bačene od strane Republikanaca.
Posle toga Dejvid se vraća u svoju staru jedinicu Milicije u koju ubrzo dolazi ešalon vojske Republikanaca sa namjerom da istu razoruža i rasformira. Tokom tog nemilog procesa armijski oficir puca u leđa drugarici Blanki. Dejvid je mrtvu vraća kući i posle njene sahrane vraća se u Englesku sa crvenom maramom punom španske zemlje. Radnja se vraća u 1995 na sahranu Dejvida Kera gdje po njegovom kovčegu njegova unuka posipa tu istu zemlju uz stihove "Dan dolazi" Vilijama Morisa posle čega podiže stisnutu pesnicu odajući počast njegovim uvjerenjima.
Na ovaj film me podsjetila ona danska ratna serija o onom njihovom ratu dal sa Prusima ili Njemcima. I tamo pra ili čukun unuka vadi "istoriju" iz kovčega te se flešbekovi opisuju naracijom.
Film je kritikovan zbog holivudskog stila dobrih i loših momaka gdje su anarhisti dobri, a republikanci/staljinisti loši što se dodiruje sa propagandom.
Da malo razbijemo trenutno stanje, ima rata, ima tematike, ali je mozda i "mali" of...
Razbribriga, prastajte
"... Djak ta tume resa thum muzhar mar da me perhadamne y amama..."
Bog te mazo i sunce ti jbm... Izgleda to onaj sto je sjebo Aleksandra Makedonskog...
Mozda bolje da je ovo bilo u "Gde mi zivimo..."
ps-
Neverovatno, ali ovaj film je trenutno na drugom mestu po gledanosti u SAD za ovaj vikend.
'Oce ljudi razbribrige, nek je pesma samo, kakva Koreja, nema nista od toga...
Film „Igrač odozgo“. Film je vojno - tematski ako se za ratovanje može smatrati gerila u ovom slučaju urbana protiv koje se bori policija i to ne vojna ili interventna ili žandarmerijska ili oklopno – transporterska već ona bliska kriminalističkoj.
Film je rediteljski debi ne – standardnog Džona Malkoviča, a scenario je adaptacija knjige Nikolasa Šekspira, Engleza rođenog 1957 koga ne treba miješati sa mnogo čuvenijim Viljemom ili Vilijamom kako li se već da oprostite speluje.
Baza filma inspirisana je peruanskom maoističkom terorističkom grupom Sendero Luminoso (Svijetle Staze) te njenim liderom Abimaelom Guzmanom - ratnog imena Prezident Gonzalo.
Radnja se ne odnosi previše direktno na Peru, mapa Lime pojavljuje se na sekundu – dvije. Rekao bih da je to zbog univerzalnosti same priče, odnosno sve nesrećne zemlje izgledaju isto. Filmom se može identifikovati bilo ko, sniman je na lokacijama u Španiji, Portugalu i Ekvadoru.
Film na neki način predstavlja omaž Južnoj Americi, odnosno njenoj novijoj istoriji koja je tako površno shvatana. U filmu su veoma suptilno i neostrašćeno predstavljene sve te razlike, odnosno svi ti razni ljudi u jednoj zemlji i na jednom čitavom kontinentu koji se nažalost skoro po inerciji stvari nezaustavljivo sukobljavaju. Siguran sam da smo svi mi na ovom forumu ne samo gledali nego upijali čuvene latinoameričke tele – novele snimane u velelepnim kućama sa mesinganim kvakama i pozlaćenim česmama gdje je osnova priče bila u zabranjenoj ljubavi između Rikarda i Rikardinje pri čemu bi kamera ovlaš snimila služavke, čistačice, baštovane, šofere i ostalu služinčad znatno tamnije boje kože i drugačije fizionomije glave negoli kod gazda Rikarda i njegove namjenski zle sestre. Tu i tamo radi naguravanja epizode na standardnih 45 minuta (uz 15 minuta reklama koje isplaćuju seriju i knapiraju je na okruglo sat posle čega se promijeni okvir i sipa nova municija), kao dopunu Rikardu i Rikardinji i događajima u vili znali su da snime i „život“ kod te služinčadi koja je pak živjela u kućama od pleha, salonita, kartona, pod jednom sijalicom ali srećno. Mi smo imali zemlju iz TV Dnevnika, oni su imali zemlju iz TV novela (praksa će pokazati da se to dvoje odlično sparivalo).
No kako ovdje tako i tamo, život je bio ipak nešto drugo. Ogroman dio društva južnoameričkih država ne svojom krivicom bio je bačen na dno društvene ljestvice. Ni malo im se nije sviđalo što bijedu prenose s koljena na koljeno, što žive u državi mlađandinkićevskih eksperimenata koji se iznova i iznova ponavljaju, a pri pokušajima da nenasilnim putem promijene nešto ili bi ih neko zajebao ili bi ih pogazio tenkovima iz američke pomoći.
Iako su instruktori CIA sa lokalnim kvislinzima uspješno obezglavljivali sve podignute glave i računali da je broj ljudi spreman na očajnički otpor suviše mali, taj suviše mali procenat stvarao je terorističke organizacije suviše velike moći.
Osim toga u intelektualno i materijalno višim slojevima društva, slučajnim uzorkom pojavljivali su se ljudi ranga studenata, profesora, učitelja, ljekara, koji su iz sasvim ličnih i neobjašnjivih razloga odbacivali opšte društvene norme, naročito sopstvenog staleža i odavali se komunističkim idejama odnosno raznoraznim kombinacijama markiszma, maoizma i ideja francuske Revolucije koje su nudili slojevima društva koja nisu imala mnogo toga da izgube.
Ti intelektualci ljevičarskih provenijencija osim što su odlično plivali u teorijama marksizma, maoizma i ostalih „izama“ u praksi su znali da priđu nižim i izopštenim dijelovima društva i da ih strahovito osokole besjedama o boljem sjutra za sve. Pokazivali su saosjećanje i poštovanje prema njihvom siromaštvu, neukosti, primitivizmu. To je dovelo do regrutacije/stvaranja beskompromisnih oružanih formacija kivnih na sve ostale u zemlji koje su služeći se terenom, predvidljivošću reakcije vojske/policije/tajne službe, te opštim stanjem u državi probijale u sam centar političkih dešavanja počinjući kako se navodi u filmu ubistvima poreznika i sličnih službenika u udaljenim provincijama.
Osim klasičnih gerilskih jedinica sa klasičnim djelovanjem na terenu (relativno malo prikazanih na filmu kroz zaplijenjene VHS kasete), postojala je i urbana gerila gdje je tek manji broj najeksponiranijih revolucionara bio u ilegali dok su se ostali kamuflirali vođenjem običnom građanskog života.
Tu dolazimo i do filma „Igrač odozgo“. Glavni likovi u filmu su inspektor Augustin Rehas, policijsko odeljenje pod njegovom komandom, njegov nadređeni, te „prezidente Ezekijel“ misteriozni veliki Vođa marksističke gerile koji vodi i podstiče brutalnu revoluciju protiv korumpiranog i desničarskog režima (u stvarnosti radilo se o Abimaelu Guzmanu profesoru filozofije iz Perua, vođi maoističke gerile Svijetle staze).
Glumačku ekipu predvodi nama vjerovatno poznati španski glumac Havijer Bardem koji je mene u ovom filmu oduševio pokazujući zaista veliki glumački dar transformacije u jednu ovakvu ulogu iz likova Almodovarovih pa i mnogih drugih filmova gdje je glumio to što je glumio.
A uloga inspektora Rehasa zaista je dobro obrađena, on je predstavljen kao policajac bez ikakvih mačističkih, rambovanskih ili sličnih specifikacija koje ga odvajaju od ostalih ljudi pri čemu ga situacija primorava da naizmjenično pokazuje snažne afinitete ka tome da bude izvanredan policajac iako bi radije bio nešto drugo. Veoma dobro nosi iznošenu policijsku uniformu i glumi posao policajca na kontrolnom punktu na početku filma (gdje i sreće Ezekijela ne znajući ko je on), zatim inspektora prekomandovanog u Prestonicu gdje u podstanarskom stanu pokušava da izdržava porodicu blamirajući se čekovima bez pokrića i lutajući gradom tražeći bankomat u kojem ima keša, te političkim intrigama otelotvorenim u ministru unutrašnjih poslova. Jer kako mu kaže njegov nadređeni, stariji i umorniji uniformisani policajac u zemlji jedino još rade ženska odbojkaška reprezentacija i kiosci brze hrane (u kojima nema piletine).
A zemlja je upravo izašla iz duge i kako se u filmu naglašava veoma mučne ere vojne hunte. Koju će po svemu sudeći da zamijeni druga vojna hunta. Jer post – huntovske vlasti su slabe, previše slabe, a Ezekijelovi gerilci služeći se prije svega slabostima protivnika divljaju.
Tu dolazimo do inspektora Rehasa i njegov odeljenja. Oni imaju zadatak da zaustave i uhapse Ezekijela, čime bi smanjile pritisak gerilaca, a što je još važnije potvrdile i osnažile autoritet civilnih vlasti ili u suprotnom gledaju kako vojna hunta ponovo preuzima vlast uz mjere koje vojna hunta u tim prilikama radi.
Uz sam proces istrage i potrage za Ezekijelom teku i scene djelovanja samih gerilaca. Vjerujem, a izgleda da je tako da su te scene inspirisane istinitim postupcima i terorističkim aktima svih tih revolucionara Južne Amerike koji zaista dočaravaju brutalnost i totalnost čak i takvog rata u kojem nema linija fronta, tenkova, artiljerije. Tokom čitavog trajanja filma na ulicama se smjenjuju zaklani i o bandere obješeni psi – aluzija na vlastodršce, napadi bombaša samoubica u kojima ledi krv u žilama hladnokrvnost sa kojom se izvode na svim tim „običnim“ mjestima okupljanja običnih ljudi, likvidacija katoličkog sveštenika i užas na njegovom licu zbog činjenice da ga kolje revolucionarka koju je inače kao djevojčicu krstio (uz gutanje stranica Biblije kao predigra), miniranje tafo mreže i efektna scena kada čitav grad ostaje bez struje – u istom trenutku „revolucionarni“ vatromet obasjava grad, gotovo ritualno ubistvo ministra i njegove supruge na pozorišnoj predstavi od strane članova pozorišne trupe. Tu je i scena zasjede kada kolona koja vozi starog admirala iz vremena Hunte nailazi na tinejdžerke u školskim uniformama i dok pare oči na „piletini“ školarke potežu Uzije ili Ingrame ne sjećam se više i scena koja je počela idilično pretvara se u užas tokom „trajanja“ municionih okvira na automatima.
Ta scena ima i svoj dodatak gdje inspektor Rehas upada u kuću jedne ranjene tinejdžerke – revolucionarke u sirotinjskom naselju koju u razmjeni vatre dokrajčuju njene koleginice. Dok bljuje krv maloljetna revolucionarka posljednjim atomom snage pljuje Rehasa uz pakleno „Viva prezidente Ezekijel“ koje se provlači kroz film uvijek oko nekog zla.
Scena je upečatljiva po tome što posle bjekstva revolucionarki i prestanka okršaja Rehas izlazi iz kuće da dođe sebi. Taj Havijer Bardem ima i u glavu i u ramena, markantan je lik, majka ga je rodila na ponos čitavog bratstva Bardemovih, tumači lik iskusnog policajca sa sijedima u kosi ali posle svega ipak je izgubljen, potresen, sijeda na cok da dođe sebi. Posle svih onih filmova u kojima Arnold Švarceneger pripaljuje cigar na mjestu eksplozije atomske bombe ili Kurt Rasel nokautira crnca od dva metra ovakve scene i gluma plijene.
Filmom se „pronosi“ i veoma ukusna kriminalistička istraga, način života uz obuhvat same zemlje, njenog reljefa, njenih ljudi, posebno mladih Indiosa sa dna društvene ljestvice fanatizovano ponešenih za organizaciju Ezekijela, njihovog Mesije. U potpunosti je izbjegnuto predstavljanje zemlje kao tropskog raja, rumbe – sambe i sličnog.
Sama istraga kojom se pokušava locirati „Ezekijel“ dovodi do njegovog skrovišta koje se nalazi na gornjoj etaži baletske škole - „Igrač odozgo“ – u stvarnosti tamo je i uhapšen maoista Abimael Guzman 1992. Tu istu baletsku školu pohađa ćerka inspektora Rehasa koji pri tome ima manju nazovimo to prijateljsko – romantičnu vezu sa učiteljicom baleta Jolandom. On njoj ne govori da je inspektor, a ona vodi sasvim običan život uz jedno zanimljvo povećanje pažnje kada Rehas kaže „ponovo smo napali“ misleći tu na Ezekijela.
I kada se konačno pokrene ne – holivudska pravo policijska akcija i kontrateroristički tim očisti zgradu i uhapsi Ezekijela, Rehasa će kao policijskog inspektora upoznati Jolanda, a Rehas će Jolandu upoznati kao teroristkinju (u stvarnosti učiteljica baleta bila je teroristički jatak). Scena zaista dostojna svih tih gerilsko – građanskih ratova gdje je svako na svojoj strani i svako svakome vuk iako su svi isti i dragi jedni drugima.
Kraj filma je upečatljiv. Inspektora Rehasa „potjeraće“ slava zbog hvatanja Ezekijela i sada svojom slavom prijeti političkim strukturama oko očuvanja mandata (zemlja je svo vrijeme u izbornom delirijum tremensu uz jedno vanredno stanje).
No Rehas pravi dil, propustiće trenutne izbore u zamijenu oko toga da Izabela dobije pristojne uslove u zatvoru uz reviziju presude.
Film se završava odvođenjem Ezekijela zatvorenog u kavezu na brodu ka ostrvu – zatvoru.
Film je snimljen 2002 kao drama, krimi – triler, politički triler, kakav li već triler, čini se da je lutao Malkovič. U nekim segmentima film je spor ali samo zbog toga da bi se ključnim događajima pažljivo prišlo. Meni se pak dopao jer opisuje stanje u Južnoj Americi iz vizure Južne Amerike, ne iz vizure nekog stranca ili slično već baš iz žablje perspektive. Tu su prikazane Huntadžije, civilna vlast sastavljena od političkih gadova, krvavi revolucionari sa narcisoidnim i samozaljubljenim „Mesijom“, te obični ljudi od kojih svako sa svojim teretom u preopterećenoj zemlji. Ima i malo holivudskih kombinacija, malo ali ne previše. Vjerujem da je film snimljen te 2002 i kao spomenik vremenu, decenijama osamdesetih/devedesetih iz kojeg se Južna Amerika izvukla (ekonomska propast, Hunte, razdraženi desničari, napaljeni ljevičari). Nek im je sa srećom.
Гледам слике и ово мало трејлера Немањића, аман!?
Ситни детаљи, али нервирају.
Зар би им рецимо, узенгије, примереније од тих хромираних из 20/21. века, биле скупе да се израде од неког флаха или већ, да иоле личе на ондашње.
Наводно су узели историчаре, археологе за саветнике, али могли би да их и послушају мало?
