Inside The Vietnamese Government's Haunting War Museum That Portrays America As The Enemy
http://www.businessinsider.com/vietnam-war-remnant.....emy-2014-8 Citat:The Vietnamese government-run War Remnants Museum in Ho Chi Minh City, also known as Saigon, is one of Vietnam's most popular museums. It draws 500,000 visitors annually, according to Christina Schwenkel, who wrote about the museum in her 2009 book "The American War In Contemporary Vietnam: Transnational Remembrance and Representation." Foreigners comprise two-thirds of the visitors.
Ima i slika.
Juce sam taman posjetio Vietnam Veterans Memorial u Washingtonu i iznenadjujuce je koliko se taj spomenik razlikuje od svih ostalih koji se nalaze na National Mallu. Dok su svi spomenici visoki, uglavnom izgrađeni od mramora i veoma upečatljivi iz daljine, Vietnam Veterans Memorial je gotovo neprimjetan dok ne dođete do njega. Gornji rub spomenika je u nivou okolnog tla tako da cjelokupan spomenik izgleda kao rov koji se prelama na sredini pri čemu je jedan zid kos, a drugi vertikalan, napravljen od crnog mramora na kojem su ispisana imea poginulih i nestalih.
Od svih vašingtonskih memoriala ovaj je nekako najzlokobniji i najmračniji, ali također i najljudskiji. World Warr Two Memorial, Korean War Veterans Memorial, USMC Memorial, Women in War Memorial, Air Force Memorial su tipične monumentalisktičke građevine koje veličaju snagu vojske, no Vietnam Veteran War Memorial je potpuno drukčiji. Imao sam osjećaj dok sam prolazio njime i posmatrao imena ukleana u mramoru da je napravljen da opominje da rat nije zajebancija, više nego da veliča poginule i definitivno se dok njime prolazi svako normalan mora zapitati ono ofucano pitanje 'čemu uopšte rat?'
Mislim i da je snimljen igrani film o izgradnji tog spomenika poginulim američkim vojnicima u Vijetnamskom ratu. Nešto nisam mogao da gledam taj film ali poenta je bila u tome da je grupa veterana po Vašingtonu obijala pragove kancelarija državne birokratije u namjeri da stradali saborci dobiju spomen obilježje. I valjda je stav državne birokratije bio takav da učesnicima vijetmanskog fijaska ne treba dizati obilježje s pozicije poraza američke političko - vojne vrhuške.
I onda valjda kreće priča o toj grupi građana koja upire da se spomenik ipak napravi, mobilišu se veterani, pišu se peticije da bi dobili odobrenje za spomenik. I valjda su dobili odobrenje uz valjda skromno finansiranje zbog recesivnih vremena ali i te neke birokratije.
Efekat je bio da je izabrano neko manje monumentalno rešenje koje opet na monumentalan način "zrači" spiskom/strojem poginulih vojnika. A iskreno crna ploča sa jasno upisanim imenima onih za koje se žali ne daje prostora za piknikovanje poput nekih grandioznih spomenika koji simbolišu grandiozne brojke koje opet ne znače ništa. Spomenik koji su živi vojnici napravili mrtvim saborcima ali i onim Amerikancima kod kuće koji su Vijetnam doživljavali kao kaubojštinu bez hepi enda.
Ovo što napisa Kljift me podseti na komentar koji sam odavno pročitao a odnosi se na odnos Amera prema svojim veteranima:
Dakle, povratniku iz II sv. rata cela kafana je plaćala piće, povratnik iz Koreje je sam sebi plaćao piće a vijetnamski veteran je morao da plaća piće celoj kafani !
Korto II ::Ovo što napisa Kljift me podseti na komentar koji sam odavno pročitao a odnosi se na odnos Amera prema svojim veteranima:
Dakle, povratniku iz II sv. rata cela kafana je plaćala piće, povratnik iz Koreje je sam sebi plaćao piće a vijetnamski veteran je morao da plaća piće celoj kafani !
Po toj logici, oni koji su dobili medalje za akcije u pedesetak ratova koje je klintonija vodila zadnjjih pedesetak godina, treba da budu biveni k'o vo u kupusu...
