offline
- apostata
- Ugledni građanin
- Pridružio: 13 Jan 2012
- Poruke: 402
|
Ovo dole je dugačko .., drugačije nije moglo, čak sam i neke stvari izbacio (inače jedna od mojih najizrazitijih osobina je tzv. slovenska opširnost) - kome se da neka pročita.
(prethodna napomena: fašizam koristim kao generički pojam)
Citat:M. Samardzic
Спас цивилизације!
А ко је то угрожавао цивилизацију, Силе осовине? Како, када су држале само мањи део планете?
Други светски рат изазвала су Западне земље у намери да се Немци и Руси, као њихови конкуренти за превласт у свету, међусобно униште.
Погледајте како је рат текао, колике су жртве западних земаља, како одуговлаче улазак у рат, како наоружавају СССР преко Северног мора када му прети слом и када се назире крај рата...
Дајте мапу Италије неком питомцу са Војне академије и питајте га где је најлогичније искрцати се: на крајњи југ па ићи полако и освајати сваку стопу, или на север, па одсећи Немце на југу...
E ovo gore je zapravo fundamentalna intencija današnjeg revizionizma. Pri tome htio bih da naglasim da mislim na onaj revizionizam koji je mnogopoštovani Eutropije odredio kao pseudoistoriju, jer sam po sebi istorijski revizionizam nije nešto a priori negativno.
I po pitanju revizionizma ja se u potpunosti slažem sa Mek Pirsonom koji kaže da je istorija:
“ … kontinuiran dijalog između sadašnjosti i prošlosti. Interpretacije prošlosti se menjaju u odgovoru na nove dokaze i nova pitanja koja postavljaju ti dokazi, (…).”
Drugim riječima, istorijski revizionizam je, kao radikalno preispitivanje određene koncepcije i pozitivan i nužan samo u slučaju kada se revalorizacija do tada vladajuće koncepcije vrši pod uticajem novih i autentičnih fakata, a da se pri tome ne ignorišu i ne odriču opštepriznate i od strane nauke već provjerene činjenice.
U suprotnom radi se ne o istorijskom revizionizmu, nego o istorijskom negacionizmu ... i to je ono što je zapravo alarmantno.
E sada šta je to toliko alarmantno u onom gore citiranom. Pa stvar je kao prvo u bagatelisanju antifašizma.
To bagatelisanje nije problematično samo zbog njega samog, ono je opasno i zato što se uporedo sa tim procesom relativizuje i sam fašizam.
Tako da je proces bagatelisanja antifašizma u isto vrijeme i proces normalizovanja fašizma. Pomenuta bagetelizacija npr. otupljuje onaj senzibilitet, koji je nužnan za prepoznavanje pojavnih oblika fašizma.
Insistira se tako na njegovim klasičnim modalitetima i ako se uoči bilo kakvo odstupanje lakonski se odbacuje i sumnja i potreba neke daljne minucioznije analize.
Ogromnu ulogu u polaganom procesu normalizovana fašizma odigrala je famozna Teorija totalitarizama.
Izjednačavanje lijevog totalitarizma sa desnim kroz etalon teorije totalitarizama je bazirano na analizi isključivo njihovih pojavnih osobina.
Zbog odsustva onog apsolutno neophodnog “dubinskog sondiranja” rezultati te analize kao prvo svedeni su na spiskove žrtava bilo lijevog, bilo desnog terora.
A kao drugo, nezadiranje u suštinu nema samo kao posljedicu iracionalizaciju (nepromišljanje) lijevog totalitarizma, nego od iracionalizacije automatski trpi i promišljanje desnog ekstrema.
Sistematsko udaranje akcenta na modalitete je dovelo do izobličavanja i razvodnjavanja kompletne slike fašizma. Ne baviti se suštinom, odnosno svjesno je zanemerivati ono je što nam oduzima ključ poimanja nekadašnje i buduće fašizacije jednog društva ili jedne epohe.
Ova dole izjava
Citat:Спас цивилизације!
А ко је то угрожавао цивилизацију, Силе осовине? Како, када су држале само мањи део планете?
sama je po sebi strašna, a još je stvar i gora kada je izjavi neko kome su puna usta borbe za istorijsku istinu i pravdu.
Onaj ko ne shvata da je WWII u stvari bio sukob dvaju koncepcija razvoja ljudske vrste, od kojih je jedna od njih – fašizam predstavljao radikalnu alternativu tekovinama moderne, oličenim u vrijednostima Zapadne humanističke kulture i onaj ko nije svjestan da bi njegov trijumf značio utapanje čovjećanstva u iracionalne zoološke sheme, armirane zvjerskim instinktima i nagonima, taj ne bi trebao više nikada da rijeć istorija uzme u usta.
No upravo takvi se danas istorijom i najviše bave. Primjer primitivne metode bazirane na isključivoj analizi akcidenata je upravo onajprvi citat.
Još samo tamo fali da su SAD imale i ekonomskog i političkog razloga da jačanjem Njemačke mute situaciju u Evropi i ujedno pomažu onoga ko je zatro ljevicu, pa da je V. Britanija na sve moguće načine "čistila" prostor i okretala Njemačku ka invaziji na istok, te onda da su oni i Francuzi '39-'40. pravili planove za napad na SSSR.
Na sve to ide Dogovor o nenapadanju ... , pa i Minhenski sporazum, a kao začinski dio eto nama Katina, Drezdena, Hirošime i dva miliona silovanih Njemica.
Na lokalnom nivou tu su Lijeva skretanja, Martovski pregovori i zločini pobjednika na kraju rata – i revizionistička slika antifašizma je potpuna.
Fundamentalna greška koja se pravi prilikom ovakvog argumentovanja je pretpostavka da apsolutnom zlu protivnik može biti samo apsolutno dobro, što antifašizam jeste, ali samo kao ideja suprostavljanja apsolutnom zlu, dok u praksi zbog kompleksne i ideološki raznovrsne strukture on to nije mogao biti..
Zašto fažizam označavamo kao apsolutno zlo?
U suštini on to vjerovatno nije (uvijek postoji i gore), ali je do sada, kao fenomen i pojava, u praksi najbliži onome što je njemačka klasična filozofija odredila kao apsolutno/radikalno zlo - a po njoj to je uzdizanje partikulariteta na nivo opštosti.
Fašizam je apsolutizacija rase, nacije i države. On je, i njihovo pretvaranje i inaugurisanje u vrhovne i vrhunske principe, ali i intezivna totalitarna pretenzija ka pojedincu za apsolutnom identifikacijom sa tim principima.
Fašizam uzdizanjem vrste na nivo univezalnog principa (Nijemac, Srbin, Hrvat, "Arijevac", "Nordijac" ...), negira ono jedino univerzalno za sve nacije i sve rase, a to je rod, a rod je čovjek.
Određujući rod vrstom, on vrši redefiniciju samog pojma roda.
Tako da fašizam zapravo i ne poznaje pojam čovjeka, on zna samo za vrstu, a vrijednost pojedine vrste naknadno određuje kolika je uopšte u njoj participacija ljudskosti .
Fašizam je zbog toga dvostruka dehumanizacija - prvi njezin oblik je ubermenšizacija njegovog nosioca, a drugi untermenšizacija onog drugog ... u oba slučaja radi se o negaciji roda, a o apsolutizaciju vrste.
Nasuprot fašizmu, kao druga koncepcija, stajao je antifašizam.
Krenuti u njegovo definisanje preko onog negativnog prefiksa anti je greška. A još je veća greška označiti antifašizam kao prostu negaciju fašizma. Antifašizam jeste reakcija na fašizam, ali iza te reakcije stoji stav, koji se oslanja na liberalne tekovine moderne koje su mnogo starije od fašizma.
Antifašizam je afirmacija onoga što fašizam negira.
I (opet ponavljam) ako je fašizam do sada najbliži otjelovljenju definicije zla klasične njemačke filozofije, to ne znači da je onda antifašizam ono njemu suprotno, tj. apsolutno dobro.
Antifašizam je skup svih mogućih partikulariteta (nacionalnih, vjerskih, idejnih), on je savez do juče, kako to kaže Hobsbaum „suprostavljenih svijetova“ i između ostalog njegova veličina je i u tome.
Ali ono što je antifašizam napravilo najveličanstvenijom pojavom u novijoj ljudskoj istoriji je to što je taj savez formiran oko univerzalnog. Što su sve partikularnosti prepoznale ono što im je zajedničko i ono što je iznad svih razlika. Što je stvorena svijest o nužnosti odbrane univerzalnog i što je to univerzalno shvaćeno kao temelj moderne zapadne civilizacije.
Antifašizam je trijumf roda – trijumf univerzalne ideje čovjeka.
Nastanak antifašizma je bio bio proces pun uspona i padova. Nesporno je da taj proces svoj početak ima u lijevici, ali nikada antifašizam ne bi postao to što jeste da se nije raširio i na druge djelove političkog spektra.
Nikada on ne bi uspio, da političke opcije koje su bile desno nisu u jednom momentu prelomile i definitivno shvatile da je „lijek“ gori od „bolesti“ i da je tako poželjni antikomunizam fašizma ipak premala satisfakcija naspram njegove apokaliptične ugroze od totalne negacije cjeloukupnog civilizacijskog razvoja ljudske vrste, od njegovog otkaza univerzalnosti humanizma, od njegovog anuliranja ideje vrijednosti pojedine ljudske ličnosti i pretnje utapanje svega ljudskog u animalne nagone.
Ogroman uticaj na tu promjenu percepcije lijevog u svijesti građanske Evrope izvršila je politika Narodnog fronta i Španski građanski rat.
Onog momenta, kada je Evropa shvatila da je španska vlada sa liberalnim predsjednikom i premijerom imala potpuni ustavni i moralni legitimitet i da je u odbranu tih njezinih prava stala i KP, koja se javno odrekla revolucije, tog momenta se pojavilo i pitanje – a kako je to moguće … i šta smo to previdjeli?
To što je je građanskoj eliti u njezinom postrevolucionarnom bijesu promaklo je u stvari humanističko jezgro marksizma.
Marksizam zapravo nastoji ono liberte, egalite, fraternite razviti do krajnjih konsenkvenci.
Marksizam se nije zaustavio na Milovoj maksimi kako je politička sloboda neophodna, on ju je dopunio sa istom takvom neophodnošću ekonomske slobode. On ne baštini samo univerzalnost poruka FBR, on je u svom moralnom aspektu apsolutno na tragu humanizma koji izvire iz Novog zavjeta.
On je tu u zaštiti slabih i ugnjetavanih.
I upravo to humanističko jezgro marksizma i jeste bio razlog da Zapad (kako to kaže revizionista Nolte) procjeni kako mu je “SSSR i pored GULAG-a ipak mnogo bliži nego nacistička Njemačka sa jednim Aušvicom”.
Tek kada se antifašizam ovako sagleda – kao zajedništvo partikulariteta, partikulariteta koji su univerzalno prepoznali, ne samo kao važan dio svog uskog interesa, nego su i imperativ njegove odbrane shvatili kao conditio sine qua non svog opstanka i kada se on shvati kao savez kome je prethodilo i koji će održavati mnoštvo kompromisa i zaboravljanja, kao vaganje, u kojoj je svaka strana dobro izvagala i odlučila šta je manje, a šta veće zlo i kao period u kojem su sve velike razlike svjesno „gurane pod tepih“, iako su svi znali da će one biti kasnije ponovo reaktivirane i da će nakon nestanka apsolutnog zla, relativno zlo opet postati ono što je ono bilo i prije.
Tek tada prizemnost onih uobičajenih prigovora antifašizmu postaje očigledna. Samo krenk i drugoorazredni istoričar mogu u tim prigovorima vidjeti nešto što urušava suštinu antifašizma. Svo to savezničko crnilo je „dimče vaginovski“ prema praiskonskoj tami koja je karakterisala drugu stranu.
I sve mrlje pobjednika blijede pred epohalno-civilizacijskim značajem pobjede antifašizma.
I da se sada vratimo na revizionizam. Kada je riječ o njemu, krucijalni problem je pitanje njegovih motivacionih faktora.
Po mojem skromnom mišljenju postoje 4 agensa revizionizma (svjesno izostavljam po pravilu krajnje infantilnu hiperprodukciju „uradaka“ „teorije“ zavjere i amatersko-šarlatansku, većinski judeofobsku djelatnost IHR-a – odnosno izostavio sam kao agense paranoju i antisemitizam) - to su:
- revanšizam
- nacionalizam
- antikomunizam
- rusofobija
Po pravilu na djelu imamo mix nekoliko od njih, a vrlo često i sva 4 agensa, ali i kada toga nema svi oni po potrebi u određenim segmentima se prožimaju, a i nadopunjuju, tako što posuđuju „oružje“ iz ideološkog arsenala drugih oblika.
Da bi ovaj moj prilog eutropijevoj temi bio potpun bilo bi dobro osvrnuti se na svaki od ovih motivacionih faktora, ali to bi zauzelo jako mnogo prostora, osim toga pretpostavljam da većina učesnika na ovoj temi o gore pobrojanom znaju znatno više od onoga što se može odrediti kao elementarno.
Od onog gore spiska posljednja tri spadaju u „stare“ agense.
Njihov uticaj može se primjetiti odmah nakon završetka WWII i početka tzv. Hladnog rata. Revanšizam je i onda bio prisutan, no zbog izrazitog negacionizma, te još uvijek svježeg sjećanja na rat, zatim velikog broja onih koji su preživjeli ili bili svjedoci terora, on je imao „andergraundski“ karakter.
Za razliku od njega „liberalni revizionizam“ (da ga tako nazovemo) je bio izrazito javan. On se ispoljavao na dva nivoa, na ideološkom nivou on se manifestovao u prvom redu kroz teoriju totalitarizama, kao i kroz mantranje Mizesovog ili Kunelt-Ledinovog učenja o fašizmu kao ljevici.
Na nivou konkretnog, odnosno u istoriografiji, revizionizam je od početka uzeo pravac umanjivanja doprinosa SSSR-a, demonizaciju Njemačko- Sovjetskog dogovora o nenapadanju i enormnog potenciranja važnosti američke pomoći i anglo-američkih operacija u toku WWII.
Osnovne njegove intencije su bile sledeće, kao prvo – kroz umanjivanje doprinosa SSSR-a, što je više moguće umanjiti ugled i autoritet koji je on stekao poslije WWII.
Kao drugo, isticanje Dogovora o nenapadanju … i njegovog Tajnog dopunskog protokola imalo je namjeru da se po svaku cijenu skine odgovornost sa Zapadnih demokratija, kako za rast Hitlerovih apetita, tako i za početak WWII i (kako to kaže nikako prosovjetski orjentisana ruska istoričarka N. Naročnickaja) da se na taj način “kazaljke na satu sa Minhenskog sporazuma premjeste na dogovor potpisan od strane Ribentropa i Molotova”.
Kao treće, premještanjem fašizma u tabor ljevice pokušao se napasti i stav o fašizmu kao nakotu liberalnog kapitalizma i ukloniti opasnost koja je iz takvog ubjeđenja proizilazila, a koju je Henri Ešbi Tarner u svom djelu Faschismus und Kapitalismus in Deutschland hirurški precizno izrazio napisavši:
“… naš sistem teško da je moguće zaštititi, ako je istinito opšte prihvaćeno mišljenje da je fašizam proizvod kapitalizma”.
Kao četvrto, slika Jurišne zastave, Ordenom Kutuzova II stepena odlikovane 150. idricke divizije, 79. pješadijskog korpusa, 3 udarne armije, 1. bjeloruskog fronta na kupoli Rajhstaga nije mogla biti „fotošopirana“ , ali je zato teorija totalitarizama mogla pretvoriti Beresta, Jegorova i Kantariju u totalitarne beslovesne robove, ispranih mozgova.
Sav heroizam sovjetskog fronta i pozadine proglašavan je fanatizmom i dezavuisan je epitetom totalitarnog.
Preko umjetnosti vršila se ili stereotipizacija ili obezličavanje sovjetskog vojnika, kroz njegovo utapanje u amorfni kvantitet monstruoznih razmjera, koji ne posjeduje nikakav drugi kvalitet.
Kao peto, između ostalog revizionizmom je trebalo i da se potkopa nešto što danas mnogima izgleda nevjerovatno, a to je veoma raširen poslijeratni utisak superiornosti socijalističkog (sovjetskog) sistema nad kapitalističkim.
Tu bojazan je npr. otvoreno krajem ’50-tih ispoljio pred američkim predsjednikom Ajzenhauerom tadašnji britanski premijer Mekmilan.
Taj malo prije pomenuti utisak rođen je nakon fascinantnog (fascinantnog zbog toga što se protivi sveukupnom dotadašnjem vojnom-istorijskom iskustvu) vaskrsa SSSR-a, kao naravno i samog fakta da je na početku skoro uništeni SSSR, na kraju dao i najveći doprinos porazu fašizma.
Dojam koji je proizvodila činjenica da je SSSR sa pobjedom nad Njemačkom, pobijedio i skoro cjeloukupni industrijski potencijal kapitalističke Evrope, sa svakom poslijeratnom godinom je bio sve jači.
Tome su obilato doprinosili i nevjerovatni statistički pokazatelji posljeratne obnove SSSR-a, kao i “pikantni” propagandni podaci, kao što je činjenica da je SSSR kartočni sistem raspodjele prehrambenih produkata ukinuo ’47, Francuska ’49, a V. Britanija je postepeno izbacivanje kartica počela tek u ’50-tim.
Sa ovim gore pokušano je u osnovnim crtama dati opis “liberalnog“ tip revizionizma, koji je u najvećoj mjeri i obelježio period od kraja WWII pa skoro do raspada SSSR-a.
Značajni podsticaj revizionizam će dobiti 1985. nakon Reganove posjete esesovskom groblju u Bitburgu .
Reganov bitburski naklon je zapravo obznanio kraj demonizacije nekadašnjeg neprijatelja, kao i da je nekadašnje neprijateljstvo prošlost, te da (što je veoma bitno) tog bivšeg neprijatelja, sa sadašnjošću povezuje njegovo nekadašnje neprijateljstvo sa današnjim zajedničkim neprijateljom – imperijom zla na istoku.
Ali pravi procvat revizionizma desiće se tokom i nakon demontaže onoga što je Regan označio kao imperiju zla.
U ovom periodu liberalni revizionizam nije nestao, nego je jednostavno zbog enormne agresivnosti novog talasa revizionizma otišao u drugi plan. Taj novi talas je do najsitnijeg detalja iskoristio svu zaostavštinu starog revizionizma, ali ju je i u velikoj mjeri „obogatio“.
U odnosu na stari revizionizam u ovoj novoj verziji prvo u oči upada neskrivena rusofobija. Kao što već rekoh, ne bih da ulazim u analizu uzroka, razvoja, oblika i modaliteta rusofobije, ono što je bitno naglasiti je da je ona postojala i u starom revizionizmu, samo se vješto skrivala iza antisovjetizma, kao principjelno ideološke kritike.
Povremeno je znala i isplivati na površinu, kao npr. u Konkvistovoj knjizi (napisanoj 1984. po naruđbi Reganove administracije) pod nazivom Šta raditi kada dođu Rusi? Autor u toj knjizi kaže doslovce ovo:
„Nije tačno da su svi ljudi u suštini ljudi. Rusi nisu ljudi, Oni su čudna bića.“
Kao i judeofobija i rusofobija je u svojoj suštini paradoksalna. Pošto se radi o mixu straha i averzije, njezini modaliteti su zbog toga dijametralno suprotni, te se tako u isto vrijeme ona zna manifestovati i kao podcjenjivanje i kao precjenivanje.
No i to precjenjivanje je opet kao i kod judeofobije specifično. Vojna snaga i vojni trijumfi Rusa objašnjavaju se ili kvantitetom ili urođenom surovošću ili azijskim fanatizmom ili prirodnim faktorima. Ekonomski uspjesi Rusije tumače se kao rezultat robovske eksploatacije ili semiorijentalne despotije ili totalitarne diktature, a dostignuća u kulturi i nauci su posljedica ne nekog sistema, nego neordinarni uzleti karakteristični za sirovu prirodu barbarogenija.
Sve u svemu od ona 4 motivaciona faktora revizionizma rusofobija kao i agens i kao jedan od segmenata revizionizma je postala znatno izraženija, no bez obzira na to, ono što u novom talasu revizionizma bezuslovno dominira je sprega nacionalizma i revanšizma.
Da se razumijemo nacionalizam, kao i revizionizam, nije a priori negativna stvar. Nacionalni osjećaj, kao uostalom i svaki drugi oblik pripadnosti (grupi, doktrini ili religiji) i pored nesporne činjenice po kojoj pripadnost uvijek implicira veću ili manju redukciju svijesti, a koja je opet condicio sine qua non svakog zla, sam po sebi ipak nije nužno zlo.
Hoće li on postati ishodište zla to zavisi od individualnog (ili grupnog) promišljanja nacije. Ako se nacija shvata kao metafizička kategorija iznad pojmova dobra i zla i ako se ona uzdigne na nivo vrhunskog vrijednosnog principa, odnosno etičkog «repera», onda se nacionalni osjećaj pretvara u nešto u čemu, kako to kaže Lajoš Košut, ne može biti pretjerivanja, pa čak i kada ono preraste u fanatizam.
E u ovom slučaju mi govorimo o tom hipertrofiranom nacionalizmu, o kompleksaškom ultra-nacionalizmu, koji jednostavno nije u stanju da prihvati da njegova vizija idealne, pravedničke nacije žrtve, može biti bilo čime uprljana i koji je zbog toga spreman na sve da bi tu viziju "objelio".
Najbolji primjer za pokušaj analize ovog novog talasa revizionizma je Pribaltika.
Kao i u slučaju g. Samardžića i pribaltijski revizionizam profaniše antifašizam, ali mnogo radikalnije, pošto otvoreno postavlja sledeće pitanje - kako je antifašizam uopšte nekakvo dobro, ako je njegov ključni segment jedan totalitarni režim?
Evo na primjeru Latvije kako to funkcioniše i kakve posljedice ima – jedan od živih latvijskih legionara Alfred Aks, oberfirer 15 Waffen-Grenadier-Division der SS (ili ti 1. latvijske SS divizije), na prigovor Savjeta Evrope, u vezi marša tih istih legionara, odgovara gospodi iz SE kako su Latvijci izabrali između dva zla ono koje oni smatraju manjim.
Ovu izjavu, kao jedan od glavnih alibija latvijskih nacista, navode u jednom svojom pismenom uradku (koji je dugo stajao na zvaničnom sajtu MID-a Latvije) latvijski profesori Feldmans i Kangeris.
Taj esesesovski smrad im je zapravo rekao ovo - jeste danas mi slavimo i šta onda, pa vi ste nas naučili da su crni i crveni totalitarizam dva ista zla ... vi ste tada izabrali jedno, a mi smo izabrali drugo, ako se vi ne stidite što ste kolaborirali sa jednim od zala, zašto bi mi to morali?
E ovo gore je prava baština teorije totalitarizama, time je na najbolji mogući način pokazana praktična posljedica te „odokativne“ uporedne analize dvaju fenomena, bez prethodnog proučavanja njihove essentia.
U cilju normalizovanja nekadašnjeg postojanja baltičke kolaboracionističke bagre sada se za njih na Pribaltici koriste sintagme kao što su 'antikomunistički nacionalizam', 'nacionalni antitotalitarizam' i razne druge visokoumne izmišljotine, a sa ponosom se istiću njihove najveće vrline – pravilan odnos prema nacionalnom pitanju i naravno antikomunizam (je l' vam ovo poznato?).
A usput im se otvaraju i spomen-sobe, kao ona u Rigi posvećena štandartenfireru SS Aleksndru Plesneru, ili im se svečano urućuje zakašnjelo ordenje, pa je tako Andre Freimanis konačno dobio svoj zasluženi viteški krst.
Tom prilikom vidno ganuti Freimanis nije mogao da se suzdrži i po primitku ordena stao je u stavu mirno, podigao visoko desnu ruku i uzviknuo hajl Hitler.
Dok se esesovci slave partizana Vasilija Kononovа sud u Rigi je osudio na 6 godina zbog djela genocida, a kao „šlag“ na sve to Evropski sud za ljudska prava se proglasio nenadležnim u vezi njegove žalbe i tako implicite potvrdio sudsku presudu iz Rige.
Inače u Litvaniji (regionalnom lideru u revizionizmu) 2010. vodilo se oko 240 procesa i istraga protiv sovjetskih ratnih zločinaca, a da poređenja radi od momenta kada je ta država postala nezavisna nijedan naci-zločinac nije proveo ni minutu u zatvoru.
Dvojica su istina kao suđeni, jedan je umro po dolasku iz SAD u Litvu, a drugom je zbog starosti (87g.) kazna oproštena.
Druga stvar na koju se udara iz svih oružja je famozni Dogovor o nenapadanju ... . Bivša predsjednice Latvije Vaire Vike-Frajberga je 2005. povodom proslave 9. maja rekla da do WWII ne bi ni došlo da nije bilo dogovora Ribentrop-Molotov.
Slično misli i bivši premijer Estonije Mart Lar, koji Dogovor o nenapadanju … u svom udžbeniku istorije tumači kao urotu o podjeli Istočne Evrope?
A kada ga je ruski istoričar Aleksandar Djukov pozvao da ili u Dogovoru … ili u njegovom Tajnom dopunskom protokolu pokaže odredbu u kojoj se o tome govori, Lar nije odgovorio ništa … jer Lar je ipak neki istoričar i spustiti se toliko nisko ni on nije mogao.
Ali u udžbeniku nije promijenio ništa.
A nije promjenjeno ni to da se u estonskom udžbeniku istorije autora Adamsona i Valdmaa, djeci preporučuje da se ponose estonskim bataljonom SS Narva.
A kako će i biti promjenjeno kad je 2007. na okupljanju estonskih SS veterana pozdravni govor održao (sada bivši) estonski ministar odbrane Jak Avikso, koji je tom prilikom prisutne veterane izjednačio sa učesnicima estonskog oslobodilačkog rata 1918-20, dodavši kako su državi takvi branioci potrebni i sada.
Dogovor o nenapadanju ... se na svaki način nastoji predstaviti kao nulta tačka WWII. Teorija totalitarizama Njemačku i SSSR je već stavila pod identičan totalitarni nazivnik, a Dogovor ... je ono što se maximalno eksploatiše u dokazivanju identične krivnje i odgovornosti za početak rata.
I za to nisu potrebni nikakvi dokumenti, dovoljno je samo uporno mantrati o nekakvoj za takva dva bratska zločinačka režima karakterističnoj logici i nekakvom podrazumjevanom prešutnom razumjevanju dvaju diktatora.
Smiješno, no stvar pali, a Evropa aminuje (iako se prije toga čudi esesovskim paradama) pa tako će OEBS 2009. u svoju rezoluciji pod nazivom Ujedinjenje razjedinjenje Evrope staviti konstataciju da su nacizam i staljinizam podjednako odgovorni za WWII.
OEBS sa ovim je dao sebi pravo da revidira presudu Međunarodnog vojnog suda u Nirnbergu ... ali ko se sada sjeća Nirnberga.
Treće na šta svom silom udara baltički revizionizam je holokaust.
Profesor Aleksandravičus sa Kaunaskog univerziteta kaže da je ubičajeni stav Litvanaca da su njihovi djedovi ubijali Jevreje, da bi se osvetili za zlo koje su im nanijeli komunisti, koji su naravno Jevreji, jer je to u jevrejskoj biti.
Tako da, zaključuje Aleksandravičus, rašireno mišljenje je da je tu u pitanju bilo ono biblijsko "oko za oko, zub za zub" i da su Litvanci i Jevreji sada kvit.
Na praktičnom nivou posljedice su ovakve – Litvanija npr. je 2007. podigla optužnicu za izvršeni genocid nad litvanskim narodom protiv Jicaka Arada, izraelskog generala i čovjeka koji je 20 g. obavljao funkciju direktora Jad Vašema i to je urađeno na osnovu njegove knjige, u kojoj je on opisao kako je kao partizan ubijao litvanske naciste tokom WWII.
Možda niste dobro shvatili (meni nije bilo odmah sve jasno) pa ću da ponovim - elem Litvanija, država koja ima najviši procenat ubijenih Jevreja u WWII i to zahvaljujući svesrdnoj pomoći domaćih dobrovoljaca, optužuje jednog od 5-6% preživjelih litvanskih Jevreja da je u toku WWII izvršio genocid nad Litvancima!
I to naravno nije sve, u toj istoj Litvi 2008. policija je ispitivala Fani Brantovski, 86 godina staru bibliotekarku Instituta jidiša, u vezi njezine uloge u partizanskom pokretu, ali ponajviše po pitanju aktivnosti u istom tom pokretu Rahele Margolis, jer su aktivnosti gospođe Margolis po tamošnjoj prokuraturi okarakterisani kao zločini protiv litvanskog naroda.
Iza te optužbe se zapravo krije nemoćni bijes, jer je pomenuta gospođa pronašla i objavila zapise Kazimira Sakoviča o masovnom gubilištu Jevreja Panerjaj u blizini Viljnusa.
Baltička relativizacija holokausta ne koristi primitivne negacionističke metode IHR-a, ona je fokusirana na odricanje njegovog unikalnog karaktera. Holokaust se relativizuje tako što se stavlja u isti red sa sudbinom Pribaltičkih naroda u doba SSSR-a.
Sudbinom koja je, uz dodatne modifikacije i dopune tog pojma, okarakterisana kao genocid.
Pojava tih novih mnogobrojnih genocida jednostavno briše jedinstvenost i besprimjernost holokausta - on ni po čemu više nije jedinstven, on je samo jedna od epizoda tog opšteg povratka u varvarvarstvo, kada su svi, a među njima i Pribaltijci, ubijali sve.
Pribaltijci to nisu htjeli, oni to nisu izazvali, oni su u to uvučeni silom i oni su se jednom zlu odupirali osloncem na drugo zlo.
U takvom kontekstu holokaust više ne može biti centralnim grijehom XX vijeka. On je samo jedna od tragedija, a njegovo mjesto treba da zauzme ono što se nalazi na početku svih tih mnogobrojnih stradanja, a to je naravno Dogovor o nenapadanju između Njemačke i SSSR-a.
Tako da sve u svemu pred nama se zapravo pod plaštom revizionizma odvijaju dva procesa, prvi je totalna revizija uzroka, uloga, doprinosa i rezultata WWII, a drugi je rehabilitacija fašizma.
U isto vrijeme dok antifašizam gubi svoj sjaj, fašizam, protiv koga se on borio, zbog svoje veoma izražene antikomunističke crte odjednom nije više tako neprivlačan.
A ako to protiv čega se antifašizam borio više nije tako strašno, onda ni antifašizam, a ni njegova borba nisu bili nešto važno i značajno.
Liberalna Evropa ponavlja istu onu grešku koju je uradila tridesetih godina – pravi se da se ništa ne događa i da se istorija ne može ponoviti, a problem je u tome da je, kao što to reče Breht (i to odmah poslije WWII): “Utroba koja je porodila fašizam još uvijek plodna!”
(završna napomena: ovo gore je uglavnom sinteza nekih mojih ranijih pisanija pod nickovima krauterbox, Red Cavalry i apostata, pa je moguće da je poneko sa ponekim djelovima već i upoznat)
|
