offline
- boksi
- Legendarni građanin
- Pridružio: 11 Jun 2008
- Poruke: 7837
|
Pošto je po Postdamskom sporazumu iz 1945. godine bilo dogovoreno vraćanje Nemaca sa teritorija na kojima su oni vekovima živeli u Nemačku, dakle ljudi koji su se dolaskom Hitlera na vlast i okupacijom Vermahta i SS divizija stravično ogrešili o svoje komšije, oko 11 miliona Nemaca je moralo da napusti svoje domove i imanja koja su konfiskovana. Dodajmo da ne postoje tačni podaci koliko je Nemaca stradalo kod preseljavanja u Zapadnu Nemačku. Govori se o brojci od tri do pet miliona ljudi. Ipak, milioni doseljenika koji su preživeli golgotu proterivanja, činili su značajno biračko telo u novoj nemačkoj državi koje sve posleratne vlade nisu smele da zanemare –ako su želele da osvoje ili ostanu na vlasti!
Nažalost, Postdamska uredba o proterivanju nije važila i za Jugoslaviju pa su ondašnje jugoslovenske vlasti, 1946.godine, od saveznika zatražile dozvolu za proterivanje švapske populacije. Dozvola je uskraćena, ipak su komunisti našli načina da se reše Podunavskih Švaba. Proterani smatraju, da je njihovo raseljavanje bilo nepravedno. Proterani Nemci, zvani Folksdojčeri, su kao obeštećenje za konfiskovanu imovinu u ranijim postojbinama dobili pomoć kod finansiranja novih imanja u Zapadnoj Nemačkoj, dobili isplatu svih vidova socijalnih davanja - od pomoći pa do penzija dodeljenih mnogima koji u nemačke fondove, pre 1945.godine, nisu uplatili ni jednu marku, finansirani su im beskamatni krediti. Godinama je nova nemačka država proteranim Folksdojčerima isplaćivala milijarde ondašnjih maraka. Njhovi raniji sugrađani koji su stradali u ratnom pohodu Vermahta, uglavnom nisu, za razliku od svojih tada proteranih tlačitelja, dobili nikakvo obeštećenje. Naravno da su i zavičajna udruženja takozvanih "Prognanih Nemaca" ranije i danas redovno dobijala ogromne dotacije. O tome svedoče mnogi, često velelepni, kulturni centri i bogato opremljene društvene prostorije, istorijski arhivi, instituti koji se bave proučavanjem života nemačkih grupacija koje su živelevan Nemačke. Sve te beneficije nalsedili su i današnji potomci nekada prognanih Nemaca.
Patronat nad, iz Vojvodine, iseljenim Podunavskim Švabama preuzela je nemačka savezna država- pokrajina Baden-Virtemberg, jer je gro Švaba pre više od dva veka krenuo u naseljavanje Vojvodine iz "Švabena" (Švapske), danas Baden-Virtemberga. Ondašnji glavni "transfer" kretao je iz grada Ulma na Dunavu, odakle su polazili brodovi ili splavovi sa kolonistima koji su, bukvalno, bežali od gladi.
Prema nekim statistikama, 1941. godine, u ondašnjoj Jugoslaviji je živelo oko 480.000 do 500. 000 ljudi nemačkog porekla. Od 200.000 Švaba koji nisu uspeli da pobegnu sa nemačkim okupacionim snagama, računa se da je u logorima od gladi, iznemoglosti i tifusa pomrlo njih oko 47.000. Ovde treba napomenuti, da ni mnogi Srbi od 1941.godine pa do početka slanja masovne američke pomoći 1949./1950. nisu bolje živeli –i oni su gladovali i umirali, bez da je ikada utvrđen tačan broj srpskih žrtava u ratu, i u novonastalom komunističkom režimu. Pojedini nemački izvori tvrde, da je od pola miliona Švaba ukupno pomrlo, poginulo i nestalo, ubrajajući i one koji su stradali u borbenim dejstvima na strani svojih SS-divizija i Vermahta ili je streljano posle zarobljavanja u borbi od strane partizanskih jedinica, oko 90.000 ljudi. Naravno da je poređenje žrtava u odnosu na drugu stranu često veoma neumesno, ali, zaista, šta je čak i tih, navodno 90.000 stradalih Švaba, u odnosu na zločine, masovna streljanja i razaranja koje su pripadnici njihovog naroda, i oni sami, naneli Srbima i Srbiji? Čak i da nisu počinili sve zločine za koje se inače optužuju, Podunavskim Švabama se mora pripisati bar jedan zločin - veleizdaja! I ako su bili državljani Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, kasnije Kraljevine Jugoslavije, oni su se upadom SS-hordi u Vojvodinu ogrešili o Jugoslaviju, stavljajući se na stranu okupatora. Doduše, bilo je i nešto vrlo malo izuzetaka, tako da je nepotrebno te izuzetke uopšte pominjati. Dokazana je činjenica, da od strane komunističkih vlasti nije postojala naredba za uništenje Folksdojčera, postojala je samo želja da se oni proteraju iz Jugoslavije, ali je vlastima posle odbijanja saveznika da dozvole raseljavanje, bilo sve jedno u kome će jugoslovenskom logoru skapati Švabe. Prema tome, stradanje podunavskih Švaba nikako se ne može svrstati u nekakav "genocid". U mnogim danas dostupnim publikacijama, nemački autori, valjda da prikriju ono što su nemačko-dunavskošvapske okupacione snage, dokazano, masovno činile nad srpskim, jevrejskim i romskim življem, moguće pojedinačne osvete nad svojim sunarodnicima u Vojvodini, pripisuju ne Partizanima i Crvenoj armiji nego – Srbima, i pored ozbiljnijih dokaza tvrdeći da je nad Dunavskim Švabama počinjen genocid!
Neki srpski istoričari se pozivaju na toboži ugovor Tito-Vili Brand iz 1973. godine prema kome su, navodno, regulisana potraživanja Podunavskih Švaba prema Jugoslaviji. Taj ugovor
nikada nije prikazan javnosti, ali sudeći po nemačkim izvorima informacija, on se očigledno odnosi samo na pitanje ratne odštete koju je Josip Broz Tito velikodušno oprostio Nemcima, prihvatajući njihov kredit od oko jednu milijardu nemačkih maraka po posebno niskoj kamati. Time je bivši borac protiv srpske vojske, kaplar austrougarske armije u Prvom svetskom ratu i potonji gospodar Jugoslavije, Josip Broz, ili kako mu je već bilo pravo ime, "oprostio" germanskoj strani plaćanje velikih ratnih odšteta državi Jugoslaviji kao i stradalim pojedincima i njihovim porodicama. Gro kredita je otišao u republiku koja nije stradala u Drugom svetskom ratu, jer je od 1941. do 1945. godine bila hitlerova provincija – u Sloveniju u kojoj je izgrađena atomska centrala Krško. Srbima je, tako izgleda, ipak ostala obaveza da i pored Postdama i "dogovora" Tito-Brand, kad-tad obeštete vojvođanske Folksdojčere.
http://www.koreni.net/modules.php?name=News&file=article&sid=2623
|
